Bu gün bir şey farkettim. Canım sıkkın olduğunda bu bloga ihtiyaç duyuyorum. Uzun zamandır sahip olmama rağmen pek fazla bir şey paylaşmadım bu blogda. Bilmiyorum belki kimse girmiyor bu bloga o yüzden, belki başka bir anısı var...
Bu blogu aldığımda hatırlıyorum Türkmenistan'daydim. Aşkabatta bu blog sayfasını alabilmek için 44k hızındaki internetle savaştığımı hatırlıyorum çok net bir şekilde... İnternet yasak, dial up kullanılıyor sadece ve en yüksek hızlı kullananlardan birisi bizdik Türkmenistan'da...
Dün bir şeyi farkettim; bir çok konuda herhangi bir fikre sahip olmama rağmen kendimi ifade etmekteki zorlanmamı. Arkadaşlarım içerisinde nedense hep en bilgili olarak beni gösterirler, ancak iş anlatmaya geldiğinde gerçekten çok büyük bir sıkıntı çekiyorum.
Makina mühendisliği mezunu bir arkadaşımla motor tasarlamaktaki zorlukların hepsini tam olarak bilmesem de var olan 10 kuralından 7 tanesini doğru söyledim, nasıl olduğundan emin değilim ama öyle. Bir çok insan benim davranış olarak çok daha büyük davrandığımı söylüyor ve özellikle son 2 sene içerisinde çok daha büyük yaştaki bir insanın davranışları içerisinde olduğumu özellikle söylüyorlar... Sebebi ne?
Çocukluğumu tam olarak yaşadım diyemiyorum, ben Türkmenistan'da sokağa adım atmayan bir çocuktum. Sadece 3 5 tane Türk arkadaşımla haftada bir gün su savaşı felan yapardık yada kartopu savaşı, onun dışında sokakta saklambaç oynadığıma dair bir anım yok. He unutmadan, çocukken oynadığım maç vardı birde...
Okul okurken, okulun en gözde öğrencilerinden birisiydim. Burak dendiğinde "iyi çocuk, zeki çocuk" dedirtirdim kendim hakkımda. Nedendir bilmiyorum ama bu geçmiş zamanımdaki yaşadıklarımdan çok son 4 sene içerisinde yaşadıklarım beni bu kadar yordu...
Ben hiç bir zaman büyümek istemedim, ama hiç bir zamanda çocuk olamadım. Elimde ya bir kitap, yada bir defter gezen, bir şeyler karalayan yazan bir çocuk, onlarda olmadı mı, okulun futbol sahasının köşesindeki duvara taşlarla bir şeyler yazıp çizen çocuktum...Sosyal bir çevreye sahip olmamanın verdiği huzurdu onlar ve o şekilde mutlumuydum? Şu anda mutlumuyum? Peki yarın mutlu olabilecekmiyim? Hiç zannetmiyorum...
Ben hiç bir zaman büyümek istemedim, ama hiç bir zamanda çocuk olamadım...
Bu blogu aldığımda hatırlıyorum Türkmenistan'daydim. Aşkabatta bu blog sayfasını alabilmek için 44k hızındaki internetle savaştığımı hatırlıyorum çok net bir şekilde... İnternet yasak, dial up kullanılıyor sadece ve en yüksek hızlı kullananlardan birisi bizdik Türkmenistan'da...
Dün bir şeyi farkettim; bir çok konuda herhangi bir fikre sahip olmama rağmen kendimi ifade etmekteki zorlanmamı. Arkadaşlarım içerisinde nedense hep en bilgili olarak beni gösterirler, ancak iş anlatmaya geldiğinde gerçekten çok büyük bir sıkıntı çekiyorum.
Makina mühendisliği mezunu bir arkadaşımla motor tasarlamaktaki zorlukların hepsini tam olarak bilmesem de var olan 10 kuralından 7 tanesini doğru söyledim, nasıl olduğundan emin değilim ama öyle. Bir çok insan benim davranış olarak çok daha büyük davrandığımı söylüyor ve özellikle son 2 sene içerisinde çok daha büyük yaştaki bir insanın davranışları içerisinde olduğumu özellikle söylüyorlar... Sebebi ne?
Çocukluğumu tam olarak yaşadım diyemiyorum, ben Türkmenistan'da sokağa adım atmayan bir çocuktum. Sadece 3 5 tane Türk arkadaşımla haftada bir gün su savaşı felan yapardık yada kartopu savaşı, onun dışında sokakta saklambaç oynadığıma dair bir anım yok. He unutmadan, çocukken oynadığım maç vardı birde...
Okul okurken, okulun en gözde öğrencilerinden birisiydim. Burak dendiğinde "iyi çocuk, zeki çocuk" dedirtirdim kendim hakkımda. Nedendir bilmiyorum ama bu geçmiş zamanımdaki yaşadıklarımdan çok son 4 sene içerisinde yaşadıklarım beni bu kadar yordu...
Ben hiç bir zaman büyümek istemedim, ama hiç bir zamanda çocuk olamadım. Elimde ya bir kitap, yada bir defter gezen, bir şeyler karalayan yazan bir çocuk, onlarda olmadı mı, okulun futbol sahasının köşesindeki duvara taşlarla bir şeyler yazıp çizen çocuktum...Sosyal bir çevreye sahip olmamanın verdiği huzurdu onlar ve o şekilde mutlumuydum? Şu anda mutlumuyum? Peki yarın mutlu olabilecekmiyim? Hiç zannetmiyorum...
Ben hiç bir zaman büyümek istemedim, ama hiç bir zamanda çocuk olamadım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder