Bir yıl önce bugün bir adamı ellerimle mezarına yerleştirdim. Arkasında kocaman bir hayat bıraktı. Büyük çınar devrilmedi belki ama artık gölgesi yok…
Geçen sene bugün, 7 Eylül 2021 tarihinde, saat 10:30'da seni ebedi yatağına kendi ellerimle yerleştirdim.
Hala yas tutamıyorum, hak etmiyorum galiba...
Annem, kardeşlerim ağlarken, ben put gibi duygusuz bir ifadeyle izliyorum olup bitenleri.
O günden bu güne kadar mutlu olamadım, bir kere ağladım, oda torunun doğduğunda göremediğin için.
Bir kere sevindim, torunun seni andırdığı için.
Onun dışında hiç bir şey yok, hiç bir heyecan yok, hiç bir zevk yok sanki.
Geceleri hala senin yokluğun geliyor aklıma, uyanıyorum, etrafıma bakınıp uyumaya çalışıyorum.
Biliyor musun, geçen gece komşunun kapı sesi geldi uyurken, sen geldin zannettim uykulu gözlerle. Sonra telefonuma baktım, tarih 6 Eylül 2022, saat 1:30'u gösteriyordu, doktorun çıkıp "Başınız sağolsun" dediği zamandan tam dakikası dakikasına 1 yıl sonrası...
Hala son anlarında aklından ne geçiyordu diye merak ediyorum baba...
Hala numaranı telefonumdan silemiyorum,
Hala resimlerine bakamıyorum,
Hala senin yokluğuna alışamadım,
Hala seni özlüyorum,
Hala vicdan azabı çekiyorum,
Hala yas tutmayı hak etmiyorum belki...
Sen toprağın altında bir yıl geçirdin baba, ben toprağın üstünde sensiz bir ömür geçireceğim, seninle vedalaşamadan...
Ruhun şad olsun...
