Bugün seni düşünmeden yaşayabilmeyi başardığım ilk gün.
Hadı topla seni benden. Kalbim seni uğurluyor.
Al bu yara sende kalsın;
artık beni hiç mi hiç acıtmıyor...
Artık hatırlanmaya değecek kadar bile kalmadın. Seni unutmak hakkım! Unutkan biri değilimdir bilirsin ama sen bende hatırlanacak hiçbir şey bırakmadın. Benim unutulmuşum olmak bile çok güzeldir, kıymetlidir... Aşk mı? Aramızda kaldı; içimizde değil...
Yanlış aşkta doğru aranmaz. Ama yine de oku istiyorum. Cümlelerimde gizlenmiş duygudan ne anladığını benim nasıl yazdığım değil, senin nasıl okuduğun belirler. Gerçi sen onu kıçından bile anlasan razıyım ama, onu bile yapamazsın ki... "Kör müydü gözlerin, nasıl göremedin" diye sordular senden sonra. Kör değildim ve hayatımda en çok iki kere parlamıştı gözlerim. Birincisi seni ilk gördüğüm, ikincisi giderken ardından baktığım gün... İlkinde aşkın ışığından, ikincisi acıyan canımdan... O iki anın arasındaysa hep kapalıydı gözlerim, sana inandığımdan... Kör değildim, sadece güvenmiştim...
