Benim hayatım, sen karışmayacaksın!

"Benim hayatım, sen karışmayacaksın!"

Sabah her zamanki gibi bir kaç saatlik uykudan uyandım. Kafamdaki sorulardan kurtulmanın bir yolunu bulmalıydım. Basit bir refleks sonucu yatağımdan kalktım ve duşa doğru yürüdüm. Ayağımın altındaki kalın ve uzun yün halı o kadar sert gelmişti ki sanki diken üzerinde yürüyormuş gibi hissettim.

Ayna karşısında kendime bir süre baktım, yaşlanmıştım...

Bundan bir kaç sene önceki halim geldi aklıma;

Kumral saçlarım boynumun altına doğru dökülüyor, üst kısımlarından hafif dalgalı ancak uçlarına doğru önüme doğru kırılıyor, dağınık olması değişik bir gizem katıyordu duruşuma.

Gözlerimin altında belki yaşlanmış olmaktan belki de yorgunluktan oluşmuş olan göz torbaları, gayet açılmış bir alın, eskiden bir tane bile çizgi olmayan beybi feys yüzümde kırışıklıklar... Gözlerimin kenarları bile kırışmış... Alnımda çizgiler normal dururken bile belli oluyor, acaba herkes aynı şeyleri yaşıyor mu, yoksa bana mı öyle geliyor..?

Saate bakıyorum, 6:30 ve ben banyoda kendimi izliyorum... Nedenini bile bilmiyorum... 

Yaşlanmışım...

Yıllar geçmiş ve ben son 5 senemin nasıl geçtiğinin farkında bile değilim... 5 sene içerisinde hafif göbek salmış, göz torbaları oluşmuş, gözlerinin yanı kırışmış, yüzünde yaşlılık çizgileri belirmiş, alnı açılmış ve saçları seyrelmiş, huysuzlaşmış, az uyuyan, kendini gereksiz yere yoran, insanlara güvenemeyen ve ne yapacağını geçtim, ne yaptığının bile farkında olmayan birisi olmuşum...

Evet, buna sebep nedir diye soruyorum kendime ve aldığım tek bir cevap var;

-Bilmiyorum!

Ve sonra küfrediyorum kendime, keşke seneler önce annem ile yaptığım telefon konuşması sonrasında "Benim hayatım, sen karışmayacaksın!" diyebilseydim...