Zoobi Doobi...

Şimdi etrafımdaki bir çok insan benim deli olduğumu düşünüyor. Onların öyle düşünmelerini çok normal karşılıyorum açıkcası, çünkü düşünceleri bastırılmış ve kendi potansiyelini sınırlamış bir üst limit belirlemiş insanlarınbulunduğu toplumda yaşıyorum... Genellikle bu insanlar kendi yapabileceklerini bilmiyorlar ve basit işlerle uğraşıp kendi potansiyeli hakkında fikir sahibi olan insanlara deli diyorlar.... Şimdi gelelim asıl meseleye...

"ADAM YAPIYOR ARKADAŞ!"
Adamlar yapıyor evet.. Kendin diyorsun ya, ulan onlar adamda sen değil misin? Neden sen yapamayasın bir şeyler? Belki onlardan çok daha fazla şey yapabileceksin neden uğraşmıyorsun?
- Boş yere zaman harcayamam olum saçmalama malmısın :)
Aldığım cevap bu... Hemen hemen hepsinden..
"Anne bir 10 sene sonra şu arabadan zaten olacak neden bakıpta konuşayım ki para var huzur var diye?" dediğimde her seferinde aldığım cevap; "Burak, hayal dünyasından çık!"
Yaa bırak yaaa :) kendi hayallerimi kurmazsam, hayallerim olmazsa onların peşinden nasıl koşabilirim? Sonuçta insanların yaratıcılıklarını bu hayal dünyaları belirlemiyor mu? Töbe töbe!!!

"Gir devlet memuru ol, özel sektör belirsiz bir iş!"
Eee başka ne istiyorsun anne? :) Pardon, o zaman babam kliniğini kapatıp devlette çalışsın, oh ne güzel diş hekimleri alıyor 3bin 5bin lira babam niye girmiyor ki o zaman?
- Babanla kendini mi kıyaslıyorsun..?

Şimdi açıkca söyleyeyim, eğer annemi dinlemiş olsaydım bir devlet okulunda 1600 2000 TL arası maaşla çalışan bir Rehber Öğretmen olacaktım, kendime kredi ile bir ev alabilir, arabamı alabilirdim. Belki askerliğimi de doğuda 2500 lira alarak 12 ayda bitirebilir döndüğümde de paraya para demezdim.. Sabah 9 akşam 3 çalışırdım, günde ortalama 500 tane öğrenci ile uğraşmam gerekirdi (yada gerekmezdi :) rehber öğretmenleri bilirsiniz, odalarında oturup dururlar sürekli..). Bundan bir 30 sene sonra, 3bin TL maaş ile İstanbuldaki bir okulda bir arabası bir kaç tane evi olan bir kaç milyar belki biriktirmiş bir öğretmen olarak emekli olabilirdim.

Ama.............

Özel bir şirkette bin lira gibi bir maaşla başlayıpta, kendi "zihnimi" daha çok kullanarak genç kalmanın bir yolu varken neden bu yolu seçeyim ki? Öncelikle benim yapabileceğim bir iş olsaydı zaten bu işi yapmazdım öğretmenlik bölümü sonrasında. Aptalmıyım ki ben gidipte o kadar maaşı bırakayım hemde başlar başlamaz... Şimdi zamanımı ve "kazanamadığım" paramı geleceğime yatırdığımı düşünüyorum ve biliyorum ki bundan bir 3 5 sene sonra çok daha mükemmel yerlerde olacağım. Şu an çalıştığım yer olmayabilir burası tabikide, yada yaptığım iş ile çok alakalı olmayabilir ama biliyorum bunu.

Bu güne kadar her ne olursa olsun, milyon tane yaşadığım sorunlarımın içinde beni teselli eden şeyler vardı... 1 hafta boyunca oturup kafamı patlattığım ve planını yaptığım bir şeyin ufak tefek sorunlar yüzünden bozulmasına göz yumamam. Bu yüzden kusura bakmayın, size göre hakettiğim maaşı almıyor olabilirim (ki bence yeterki kadar alıyorum!) ama bunların hepsi benim kendi hayatım için yaptığım planımın bir parçası. İşin içinde de birazcık siyaset var tabiki aileme karşı, buna yapacak bir şey yok ne yazıkki ailem sağolsun. Öğretmen olamayacağımı ileride bir gün umarım anlayacaklar tam olarak ;)

Şimdi bu yazıyı okuyan hepiniz; aşağıda yazdığımı sesli bir şekilde etrafınızda kim olursa olsun okuyun, gerekirse bağırarak okuyun ama sesli bir şekilde olsun bu mutlaka;

BÜYÜK PLANLARI KÜÇÜK PROBLEMLER BOZAMAZ!